Fijn. Pa loopt op zondagmorgen weer naar de kerk. Dat steunt hem, zeggen zijn kinderen en kleinkinderen tegen elkaar. Pa is de kerkelijke gemeente in het dorp altijd trouw gebleven. Ook nu hij kort geleden alleen is komen te staan.
Wat de familie niet weet, even later wijkt Pa af van de route. Hij loopt een zijstraat in en keert terug. Naar huis. Hij is het die zondagmorgen toch echt van plan, naar de kerk te gaan. Echt.
Maar naarmate hij dichter bij het kerkgebouw komt, worden de herinneringen aan vorige week sterker. Drinkt u na afloop een kopje koffie met ons mee? verschijnt op de beamer. Laat ik dat maar eens doen, denkt Pa.
Hij is die dag de laatste die een kopje koffie ophaalt bij het buffet. Met het kopje in zijn hand loopt hij in de richting van de tafels waar men gezellig samen is.
De stoelen zijn bezet.
De tafels zijn vol.
De kringen blijven gesloten.
Men laat de man staan met zijn koffie en zijn gemis.
Hij zegt het maar niet tegen zijn kinderen en kleinkinderen.
Wij laten de ander alleen zitten
Aansluiting
Dit verhaal heb ik niet verzonnen. Het is waar gebeurd.
We komen erop tijdens het koffiedrinken na de kerk. Het gesprek gaat over: aansluiting krijgen. Hoe mensen anderen buiten kunnen sluiten. Bewust en onbewust.
Niet mobiel
En ik denk aan diegenen die door ziekte of ouderdom niet zelf op een andere plek kunnen gaan zitten. Mensen die niet zonder hulp kunnen opstaan uit hun stoel. Mensen die niet zelf kunnen doorschuiven in de houten kerkbank.
Alleen
Bij het koffie drinken of zelfs in de gangpaden naast kerkbanken laten wij ze zitten. Alleen.
Andrea die het even niet over kindernevendienst of jeugdwerk heeft en dit even kwijt wil.
Meer informatie
Bron foto: Pixabay
Kindernevendienst weblog 