Versleten knuffel.
En daar staan ze dan. Vier kinderen op een rij. Zo dicht mogelijk tegen de muur.
“Jullie denken zeker: Daar komt de dominee weer moeilijke vragen stellen”, zo begint de predikant. Hij wil de kinderen geruststellen.
“En als de mensen in de kerk dan lachen als jullie een antwoord geven, dan lachen ze jullie niet uit hoor. Dat doen we niet in de kerk. Dan lachen we jullie toe.”
Bezit
Wat is je liefste bezit? vraagt hij deze zondag.
Oei, dat is moeilijk. De predikant maakt de vraag duidelijker door te zeggen, wat heb je het liefste bij je. Wat wil je goed
bewaren? Aangespoord door de leiding van de kindernevendienst komt een eerste antwoord.
M’n knuffel. Kijk dat antwoord begrijpt de dominee heel goed. Zijn dochter heeft ook een knuffel.
M’n hamster, zegt een ander kind. En natuurlijk is ook dit antwoord goed. Het hóórt gewoon bij die jongen die heel veel
van de natuur houdt.
Paaskaars
En hierna gaan de kinderen naar de kindernevendienst. Ze nemen het licht van de paaskaars mee.
Wij weten waar de kinderen het over gaan hebben; de rijke jongeling, Marcus 10: 17-31. En ook wij denken na over de belemmeringen die er zijn om Jezus te volgen.
Uitlachen
De overdenking is afgelopen. De gastpredikant loopt de trap van de preekstoel af, richting liturgisch centrum.
Maar hij vergeet z’n microfoontje van zijn toga te doen. Hij komt niet ver. Als het snoer is afgewikkeld, houdt het de man tegen. Het ziet er komisch uit als hij met z’n wapperend gewaad met een ruk tot stilstand komt. Hij is dan halverwege de trap. Er klinkt een lach door de kerkzaal.
Lachen wij hem nu uit of lachen we hem toe?
Meer lezen:
Pleidooi voor een goed doordacht moment voor de kinderen. Van een kindermoment naar een volwaardige plek / Nelleke Plomp.
Kindernevendienst weblog 